Nummero 2 is een echte brutaaltje. Ze pikt zo het eten van je bord en timmert er lustig op los op het hoofd van haar zus. Wil je mij een knuffel geven? Eerst toestemming vragen, want anders gil ik het uit en knijp ik je gezicht even fijn. En dat is dan net 7 maanden…
Met deze sterke eigen wil zag ik de bui al hangen toen ze bijna naar de crèche ging en flesjes plotseling als een ‘no go’ werden bestempeld. Mama en papa in de stress (want ze moet toch eten?!) dus alle flesjes die er bestaan werden aangeschaft.
Als een ware koningin op haar (kinderstoel)troon werden de verschillende flesjes aan haar gepresenteerd waarbij er geen één haar goedkeuring kreeg. Sterker nog, na een aantal dagen proberen hoefde je alleen maar het kastje open te maken met het flessenrepertoire en het lipje ging al trillen.
Eenmaal op de crèche gerustgesteld, want de juffen waren ervan overtuigd dat ze wel zou gaan eten (iets met vreemde ogen dwingen). Om vervolgens drie uur later opgebeld te worden, want deze pittige tante weigerde en gaf echt niet toe. De big smile met ondeugende oogjes bij het ophalen spraken boekdelen; mama ik doe lekker wat ik zelf wil, kom maar op met die tiet!
Gelukkig was dit niet mijn eerste rodeo (+ ik werd aangemoedigd door medemama’s dat het echt wel over zou gaan na een paar dagen) dus madam ging de daarop volgende dagen gewoon weer netjes naar de crèche. Om haar vervolgens weer iedere dag na een paar uur op te halen, omdat ze niet ophield met huilen. Bij flesjes melk gilde ze moord en brand en fruithapjes waren puur vergif.
Na twee weken was mijn ruggengraat verdwenen, want tja dat kleine hummeltje moet toch wat eten als ze hele dagen op de crèche verblijft? Ik wilde haar al bijna van de crèche halen, maar wat deed die kleine draak toen? Graaien naar de fles en gulzig drinken met een verontwaardigde blik naar mij: “Kon je die fles niet eerder geven mama?!”
Nu drinkt ze heerlijk uit het merk flesje dat we het eerst getest hadden (bedankt daarvoor) en gaat er ook best een broodje in. Al blijft ze een echte tietendame…en een stuk eigenwijs…