Na de eerste zwangerschap van maat 36 naar maat zeekoe te zijn gegaan had ik mij vast voorgenomen om het de tweede zwangerschap anders te gaan doen. Dat bleek al snel een mission impossible.
Ik ben gewoon een gevalletje Kim Kardashian of Jessica Simpson als ik zwanger ben en helaas niet een Doutzen Kroes of Halle Berry. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik bij de eerste zwangerschap alles at wat los en vast zat. Want ik was stellig van mening dat je tijdens je zwangerschap gewoon los mocht gaan. Dik werd je toch wel.
Als we op pad gingen, keek ik dus niet naar de plekken waar we heen gingen, maar de eettentjes waar we iets lekkers konden gaan halen. Ik was dan ook helemaal in tranen toen mijn man voorzichtig opperde om na een patat met mayo en een broodje kroket de churros tent over te slaan.
Mijn familie en man hadden allang die driedubbele onderkin gespot, maar bedachten zich wel twee keer voordat ze daar iets over durfden te roepen (iets met hormonen). Uiteraard kregen ze van mij de volle laag na de bevalling waarom ze mij niet hadden tegengehouden met al dat gevreet (iets met kraamtranen).
Dus de tweede keer vol goede moed aan de salades, fruit en gezonde maaltijden. Totdat de misselijkheid hard toesloeg en alleen de vette snacks binnen bleven. Als ik alleen al dacht aan een tonijnsalade of overnight oats liep ik kokhalzend naar de wc. Tel daarbij op dat ik het laatste trimester net zoveel trek had als een beer die zich voorbereidt op zijn winterslaap en ik kon weer hallo zeggen tegen die driedubbele onderkin.
Nu 4 maanden verder is er zeker wel een berenvelletje vanaf gevallen, maar dat maatje 36? Dat zit er zeker nog niet in! Maar goed de skates zijn weer uit de kast gehaald en de sportkleding is weer afgestoft. Nu nog de motivatie vinden om het iedere keer aan te trekken, want bij ieder zuchtje wind of spettertje regen sta ik alweer binnen met een mok warme chocomelk in de hand.
Soms pak ik nu de fiets, de benenwagen of de skates om wat extra beweging te krijgen en probeer ik mij langzaam aan een dieet te houden. Nu is het ook zo dat een vriendin ons heeft opgegeven voor een bootcamp op zaterdag (lees: martel les) waardoor ik niet meer zo reikhalzend uitkijk naar het weekend. Na de les natuurlijk helemaal happy, maar tijdens de oefeningen ben ik zeker miss cranky. En tja de spierpijn is een super excuus om de rest van de week niets meer uit te voeren!
Wat doen jullie allemaal om dat extra vetje weg te werken? Ik lees ze graag! (onder het genot van een zak chips en een glas cola)