Er is één ding wat jullie over mij moeten weten: ik ben een huilebalk. Er hoeft ergens maar een klein “ah wat zielig” gehalte aan te zitten en de waterlanders beginnen al. De Leeuwenkoning of Bambi is dan ook echt niet aan mij besteedt.
Toen mijn eerstgeborene 3 maanden werd, zou ze haar eerste wendagje hebben op de crèche. Een week voor deze dag begon het al. Kijkend naar mijn schattige beebje, wetend dat ik haar dagen zou moeten gaan missen. Wat nu als ze de hele tijd moest huilen? Of ze niet wilde eten of slapen? Misschien zouden ze haar hoofdje wel ergens tegenaan stoten! Doemdenken was mijn nieuwe bezigheid van de dag samen met veel betraande knuffels. Mijn man dacht dat ik gek begon te worden…
Enfin, laatste voeding, tas gevuld met extra kleertjes en een koelbox vol met melk, hup naar de crèche. De leidster stond al klaar met open armen. Die armen bleven leeg, want ik hield mijn kleintje beet alsof mijn leven ervan afhing. Ik hield de leidster bezig met vragen, maar toen ik voor de tweede keer vroeg hoe laat ik haar mocht ophalen, kwam ze dichterbij en vroeg of ze de kleine mocht overnemen. Gelukkig had ik daar mijn troef van een gevulde koelbox nog die ik vrolijk onder haar neus duwde. Ze bekeek lachend de grote lading melk en gaf aan dat ik de aankomende weken niets meer hoefde te brengen….oeps….
Zonder andere troeven in handen was het nu game over. Heel voorzichtig gaf ik haar over aan de leidster…..om vervolgens weer 10 minuten door te wauwelen over het weer met mijn hand om het been van mijn dochtertje geklemd. De leidster kon amper haar lachen inhouden en zei tegen mijn dochtertje dat het nu wel tijd was voor mama om te gaan.
En ja hoor, daar kwam het. Mijn rijke fantasie begon te werken. Want ja ik zag zo aan haar blik dat ze dacht “Mama waarom laat je mij hier achter? Ben ik stout geweest? Ik vind dit heel erg eng en niet leuk mama. Alsjeblieft neem mij weer mee!”. De tranen liepen over mijn wangen en laat ik zeggen dat dit geen fraai gezicht is. Ik huil namelijk a la Kim Kardashian. Rood aanlopen, snotteren en lelijke gezichten trekken. Gelukkig heb ik hier een heel mooi aandenken aan dankzij mijn man die een foto maakte van dit mooie moment, maar die zal ik jullie besparen.
En nu? Nu is mijn kleine baby 6 jaar en stuurt mama haar graag naar de basisschool. Ik vraag mij oprecht af waar al mijn drama voor nodig was en ik beweer stellig dat ik dat bij haar zusje niet ga doen…..geloof ik……denk ik….hoop ik….oke papa gaat haar brengen!