Waar waren we gebleven? Ojah, glibberig hoopje kind, check, meer dan 48 uur verder, check, zus in tranen en papa in tranen, check en mama opgelucht, dubbelcheck!
Of nuja opgelucht….vrouwen die zeggen dat ze alles vergeten als hun kindje in hun armen ligt…..sorry zwangere dames……maar die liegen! Ik was echt no way vergeten dat ik er nog iets anders uit moest poepen en dat er misschien wel gehecht moest worden. Ik wimpelde de felicitaties en “goed gedaan” weg met de woorden “jaja, maar hoe ziet het er daar beneden uit? Nog bruikbaar?”
De verloskundige zei dat er wel wat hechtingen aan te pas kwamen. Shit…..ook hechtingen staan op mijn bangerikkenlijstje…..zonder verdoving? “Ja zonder verdoving, want die doet meer pijn dan het hechten zelf.” Daar verschilde ik van mening met de verloskundige, maar goed. “Kun je bij een perswee mee persen?” Dat werd best lastig, want ik voelde helemaal geen weeën, maar aangezien ik de placenta zo snel mogelijk eruit wilde hebben deed ik mij best. Of nuja geen idee of ik mijn best deed, want ik voelde helemaal niets meer.
“De persweeën nemen al een tijdje af, een wonder dat je jouw kindje eruit hebt weten te krijgen. Ik ga een beetje duwen en trekken dus dat kan zeer doen.” Ik vond het allemaal prima zolang ze het er maar snel uithaalde, hechte en ik kon uitrusten van deze marathon. Al was ik wel heel nieuwsgierig en wilde ik graag de placenta zien. Is toch het huisje van je baby geweest.
“Ja, ik zie het al eruit komen. Goed gedaan….” en toen werd het stil. “Mag ik het ook nog zien?” Maar de verpleegster en verloskundige hoorde mij niet eens en zaten naar mijn woeha te staren en ergens in te graaien en te mompelen naar elkaar. Na een aantal keer vragen voelde ik iets geks langs mijn benen lopen. Alsof je enorm ongesteld bent en na een tijdje opstaat. Dacht dat het wat vruchtwater was (lekker onnozel), maar aangezien de verpleegster wegrende en de verloskundige op mijn buik bleef drukken nam ik aan dat er toch iets anders aan de hand was.
In een paar seconde stond de kamer vol met weet ik veel wie en begon de verloskundige allemaal medische termen te spuwen. Één van de dames die net binnen was komen stormen zei dat mevrouw alert is. Ja hallo?! Bedoel je mij?! Wat moet ik dan doen?! En kun je nog even uitleggen wanneer er gehecht zou worden!? Ik snapte er niet veel van, maar dat het niet helemaal lekker ging zag ik aan mijn zus. Die was ook maar even een kijkje gaan nemen down under en trok wat wit weg. Met de woorden of zij maar even de baby over moest nemen van mij, pakte ze de kleine op en liep naar nu een papa van 2 die mij ook verbaast zat aan te staren. Ik bekeek het allemaal ook enigszins verbaast en wat was toch dat vieze, kleverige aan mijn hand?
Bloed. “Gadverdamme!” was het enige wat ik dacht en veegde het stiekem aan de deken af. De verpleegster hield een matje omhoog dat doordrenkt was van bloed en na de woorden “dit is ongeveer 1,5 liter en het volgende matje stroomt ook vol”, wilde ik onderhand wel eens weten wat er gebeurde: placenta was gescheurd waardoor er in de baarmoeder nog een stukje vast zat. De baarmoeder kon zo niet samentrekken en daardoor golfde er steeds grote hoeveelheden bloed eruit. Door middel van een operatie zou het stukje verwijderd worden.
Terwijl één van de dames het aan het uitleggen was, kreeg ik in mijn andere arm een infuus erbij (lucky me), vroeg ik nog even wanneer ze wilden gaan hechten en mocht ik mijn man en newborn gedag zeggen, want het werd een rondje OK. Glimlachend zei ik tegen hem dat ik zo weer terug ben en dat hij niet stiekem een beschuitje zonder mij mocht gaan eten. Ondertussen scheet ik drie kleuren bagger en met de woorden aan mijn zus “let je goed op ze voor mij” was ik toch eigenlijk wel bang dat ik niet meer terug zou komen. Al dat bloed verliezen was toch niet normaal?!
Rijdend door de gangen en op de OK zelf heb ik, tot hilariteit van de verpleegsters en OK-team, nog 3x gevraagd wanneer ze dan gaan hechten en of ze dat please niet na de operatie willen doen. Gelukkig kon de gynaecoloog die de operatie zou uitvoeren nog een serieuze blik tevoorschijn toveren en mij verzekeren dat ze dat tijdens het opereren zouden doen.
Drie liter bloed minder en praatjes voor tien, kwam ik weer terug op de bevalkamer. Thank god het was voorbij! Eindelijk le bebe beter bekijken, knuffelen en uiteraard de befaamde beschuit met muisjes eten. En die hechtingen? Die waren netjes gezet tijdens de operatie ;)