Zwangerschapshormonen: de één barst in tranen uit als ze bovenop een mier trapt en de ander ontsteekt in woede als haar man te zwaar ademt.
Toen ik 37 weken zwanger was, een enorme dikke pens had waarbij het maagzuur al mijn mond in liep als ik alleen maar bedacht dat ik mijn schoenen wilden gaan aandoen, de waggel mijn nieuwe catwalk-loopje was en ik iedere nacht meer dan 100 schaapjes telde, maar nog steeds geen slaap had, kon ik mij best indenken dat ik ietsjes minder vriendelijk was tegen mijn medemens. Ietjes maar…want echt last van zwangerschapshormonen? Nee hoor dat had ik niet, beweerde ik stellig aan familie en vrienden. En als ze daaraan twijfelde: soms zijn er gewoon situaties waarbij iemand gewoon vraagt om een uitbrander.
Neem nu die keer in de supermarkt. Ik loop met een dikke buik rond te waggelen met een volle boodschappenkar. Dan moet ik al die boodschappen op de rolband hijsen, wat al vrij lastig is, want ik kan amper bij mijn boodschappen in het karretje door de buik en gebrek aan orang-oetang armen.
Dan merk ik dat mijn boodschappenkar ook nog eens een stukje naar voren verplaatst. En nee niet, omdat ik het zelf per ongeluk verschuif met mijn buik, maar door de rolband klant achter mij. Blijkbaar heeft diegene haast en vindt hij/zij het nodig om mij op deze manier sneller te laten gaan. Na de derde keer vooruitschuiven zucht ik geïrriteerd en ga langzamer mijn boodschappen op de rolband leggen. Dat blijkt te werken, want mijn karretje blijft gewoon staan waar die hoort te staan. Tevreden ga ik achter mijn karretje staan en wacht totdat ik mag afrekenen.
En dan komt nu de allergrootste vraag: Waarom mensen, waarom ga je zo dicht op je voorganger staan dat je voorganger kan ruiken wat jij hebt gegeten als ontbijt?! Ik bedoel, heb je dan nog nooit gehoord van personal space of zoiets? Anyway een stapje vooruit zetten heeft weinig zin, want diegene beweegt gewoon mee, dan maar een stap achterwaarts bovenop diegene zijn mooie schoen, maar ook dat helpt niet.
Dan komt het moment suprême: boodschappen weer terug in mijn kar en afgerekend sta ik nog even mijn geld terug te stoppen in mijn portemonnee en ja hoor het allerlaatste duwtje tegen mijn kar. Ik gooi mijn portemonnee kwaad in mijn karretje duw de kar hardhandig terug en gil: “Heb jij nooit van je moeder geleerd hoe je in een kassarij moet staan ofzo?!” Om vervolgens recht in het lachende gezicht te kijken van één van mijn vriendinnen. Haar reactie? “Zie je nu wel dat ook jij last hebt van die zwangerschapshormonen?”